Δευτέρα 2 Αυγούστου>> Η αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου (πόσοι χωράνε τελικά σε δαύτην;;!!!) φαίνεται πως βρήκε το συνδικαλιστικού τύπου «ξεκάρφωμά» της. Λέει ναι στον μαζικό πλατφορμιασμό – όχι στην υποχρεωτικότητα.
Μπορεί να υπάρχει ένας κόκος εντιμότητας σ’ αυτήν την «θέση»; Δύσκολο – στα όρια του αδύνατου. Ο καταναγκαστικός πλατφορμιασμός είναι ο πιο πρόσφατος κρίκος σε μια αλυσίδα καταναγκασμών, τους οποίους ευλόγησε (ΟΛΟΥΣ!) αυτή η αριστερά, μ’ όλες τις ετερόκλητες συνιστώσες της:
– μαζικές (και καταναγκαστικές) κατ’ οίκον φυλακίσεις·
– μαζικές (και καταναγκαστικές) απαγορεύσεις κυκλοφορίας·
– μαζικά (και καταναγκαστικά) πρόστιμα μισό μισθό·
– μαζικές (και καταναγκαστικές) απαγορεύσεις απλών κοινωνικών συναντήσεων σε δημόσιους χώρους (π.χ. πλατείες)·
– μαζικά (και καταναγκαστικές) ιατρικές εξετάσεις (διαφόρων ειδών τεστ)·
– μαζική (και καταναγκαστική) μασκοφορία·
– μαζικές (και καταναγκαστικές) αλλαγές συμπεριφορών: μην ακουμπιέστε, μην φιλιέστε, μην μιλάτε (πετάτε σάλια…)
Ο κόκος εντιμότητας που είναι αντίθετος στους καταναγκαστικούς πλατφορμιασμούς είναι υποχρεωμένος (για λόγους εντιμότητας αλλά και ομαλής λειτουργίας της σκέψης του κατ’ αρχήν!!!) να αναρωτηθεί «πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο». Έπεσε μια διαταγή απ’ τον Δία; Ή προετοιμάστηκε βήμα βήμα και κάτω από χειροκροτήματα; Όταν κάνει αυτήν την ερώτηση στον εαυτό του θα διαπιστώσει εύκολα και γρήγορα την αλυσίδα που έχει προηγηθεί.
Θα διαπιστώσει επίσης κι αυτό: η ψυχολογική βία, το δημαγωγικό carpet bombing, η αδιακρισία και η καταστροφή οποιασδήποτε έννοιας ιδιωτικότητας των δεδομένων υγείας, η συστηματική ψευδολογία, η λογοκρισία με όλες τις εκδοχές της, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μορφές του «μη καταναγκασμού», της «ελεύθερης βούλησης», και τα λοιπά! Είναι ακριβώς το αντίθετο. Η απειλή της απόλυσης είναι μια σοβαρή απειλή. Το ίδιο σοβαρή όμως είναι η απειλή του αποκλεισμού, της εξορίας απ’ την κοινωνική ζωή. Το ίδιο σοβαρή είναι η οργανωμένη «κατακραυγή», το δηλητήριο της συκοφάντησης, της σπίλωσης, της αδιακρισίας. Το ίδιο σοβαρή είναι η πρόκληση απόγνωσης. Το ίδιο σοβαρός είναι ο εκβιασμός του να μην δηλώνονται τα κάθε είδους θύματα του πλατφορμιασμού.
Η αριστερά του κράτους και του κεφάλαιου θέλει να μας πείσει ότι θα «σώσει» την μισθωτή σκλαβιά μας, αν και εξακολουθεί φιλόδοξα να ενδιαφέρεται να «σώσει» όλη την ζωή μας, τις κοινωνικές μας ευθύνες, τη «νέα κανονικότητά» μας. Όπως, φυσικά, και η δεξιά του κράτους και του κεφάλαιου. Βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο ανθρωποφάγας χυδαιότητας όσο ο όχι και τόσο μακρινός πρόγονός της: η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πριν, στη διάρκεια και μετά το τέλος του Α παγκόσμιου.
Όπως εκείνη έτσι και η τωρινή κάνει ότι μπορεί υπέρ του πολέμου. Κι όπως εκείνη έτσι και η τωρινή είναι έτοιμη να πατήσει την σκανδάλη, όταν χρειαστεί, εναντίον των αμφισβητιών και των απείθαρχων.
Στα αντιsocial media κάνει πάντα σκοποβολή.