Δευτέρα 1 Μάρτη. Αν πει, γράψει η ασταμάτητη μηχανή τέτοια πράγματα (το έχει κάνει συστηματικά) είναι για να ριχτεί στην φωτιά· ή να την αναλάβει η πολυπρόσωπη αστυνομία σκέψης. Αν, όμως, τα γράφουν καθεστωτικοί;
Την ώρα που όλος ο πλανήτης τον Ιούνιο θαύμαζε (δικαίως) τη Νέα Ζηλανδία για την εξάλειψη του κορωνοϊού, έστω προσωρινά, ένα άλλο θαύμα συνέβαινε σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, που δεν είχε πάρει τόση δημοσιότητα. Η νοτιοανατολική Ασία, μια από τις φτωχότερες περιοχές του κόσμου, με αιχμή το Βιετνάμ, ζούσε το δικό της success story. Μέχρι τότε [σ.σ. Ιούνιος 2020] η χώρα των 97 εκατ. κατοίκων δεν είχε ούτε ένα θάνατο από Covid-19! Μέχρι τώρα έχει 35, ενώ τα συνολικά της κρούσματα δεν ξεπερνούν τα 2.400. Μερικά ακόμα εντυπωσιακά νούμερα για του λόγου το αληθές: η πάμφτωχη Καμπότζη των 17 εκατ. κατοίκων έχει 483 κρούσματα και 0 θανάτους, η Ταϊβάν των 24 εκατ. 940 κρούσματα και 9 θανάτους, η Ταϊλάνδη των 70 εκατ. μόλις 82 θανάτους, ενώ η χώρα που δεν τα κατάφερε τόσο καλά, οι Φιλιππίνες των 108 εκατ., δεν έχει ξεπεράσει τους 12.000 θανάτους.
Πού οφείλεται αυτό; Ταχύτητα στη λήψη ριζικών μέτρων (κλείσιμο αεροδρομίων, λοκντάουν και καμπάνιες ευαισθητοποίησης από τον Φεβρουάριο, χρήση της τεχνολογίας με εφαρμογές κινητών που κατέγραφαν ύποπτα περιστατικά, στοχευμένα τεστ), καθολική συμμόρφωση στη χρήση της μάσκας εξαρχής, λόγω εξοικείωσης του πληθυσμού και πρότερης εμπειρίας με τον SARS, ελάχιστο οικονομικό κόστος για τους πολίτες από τα μέτρα – κίνηση που βοήθησε στη συμμόρφωση και στην αποδοχή τους -, καθώς και κουλτούρα που δεν ευνοεί τη σωματική επαφή. Αυτό που διερευνάται ακόμα είναι μια πιθανή φυσική ανοσία του πληθυσμού, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ερευνητές με επιχείρημα το ότι π.χ. στην Ταϊλάνδη το 90% των κρουσμάτων παρέμεναν ασυμπτωματικοί.
Αυτά μπορούσε να διαβάσει κάποιος χτες στο ένθετο περιοδικό «Κ» της καθεστωτικής «καθημερινής». Άσχετα με τις προθέσεις της συντάκτριας η προσέγγιση είναι ένα μικρό δείγμα οριενταλισμού – θα ήταν δύσκολο να είναι διαφορετικά. Για κάθε δυτικό η ανατολή (κοντινή ή μακρινή) είναι μέρη και κοινωνίες για τα οποία μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αδιάφορο το τι λένε οι ίδιοι εκεί, είτε πρόκειται για τις εξουσίες, είτε πρόκειται για τις κοινωνίες και τα όποια τμήματά τους. Επιπλέον το «κανονικό» είναι αυτό που συμβαίνει στη Δύση (: θάνατος είναι οι κάργιες που κτυπιούνται … στα μήντια και στα λογιστήρια…) και οτιδήποτε άλλο είναι εξαίρεση, ασυνήθιστο, εξωτικό. Το μυαλό όσων νοιώθουν αφεντικά του πλανήτη (και, παράδοξο ή όχι, ακόμα και οι πιο ταπεινοί υπήκοοι νοιώθουν ότι έχουν μέρισμα στην ανωτερότητα…) είναι αδιανόητος ακόμα και ο υπαινιγμός ότι ο δυτικός (καπιταλιστικός) κόσμος είναι το κέντρο της πιο πρόσφατης βαθιάς παρακμής… Και πως στην προσπάθειά τους να ρεφάρουν (στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό) τα πιο δυναμικά αφεντικά του επείγονται να επιβάλλουν ολοκληρωτισμούς και βίαια τεχνολογικά άλματα, οπότε κατασκεύασαν την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία, τις κοινές δεξαμενές της, την θανατοπολιτική, την «επιδημία κρουσμάτων» – είναι όμως η εξαίρεση στον πλανήτη…
Φαίνεται ότι γι’ αυτό έχουμε κατηγορηθεί για «συνωμοσιολόγοι»: κάνοντας κριτική στον καπιταλισμό και στην μορφή-κράτος δεν χωράς στον βούρκο…
(φωτογραφία: Υπαίθρια αγορά κάπου στην ταϋλάνδη… Φαίνεται καθαρά ότι “δεν ευνοείται η σωματική επαφή”… Ή όχι;)