Πέμπτη 24 Δεκέμβρη. Πριν 2 μέρες παρουσιάσαμε (εντελώς ενδεικτικά) μια post-pandemic μεγα-μελέτη, σε σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους της θρυλικής Wuhan – συνοδευόμενη από ένα μικρό video για την τωρινή κατάσταση της ζωής εκεί (Τρίτη 22 Δεκέμβρη, Διάχυτη μόλυνση; Διάχυτη τρομοκρατία). Εστιάσαμε σ’ ένα μόνο στοιχείο αυτής της μελέτης, το ότι οι «ασυμπτωματικοί» δεν μεταδίδουν (ή μεταδίδουν ελάχιστα) τον ιό. Υπήρχαν όμως και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία.
Το δεδομένο γεγονός είναι αυτό: σε περίπου το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού (αναφερόμαστε μόνο στον κινέζικο: 1,44 δισεκατομύρια ψυχές…) ενώ υπάρχουν απ’ τα μέσα Απρίλη καθημερινά από 250 ως 400 ή 500 «κρούσματα» δεν αναφέρεται (δεν χρεώνεται στον covid) κανένας θάνατος! Ακόμα πιο σημαντικό: ενώ ο covid ξεκίνησε στην κίνα από δύο ή τρία «κρούσματα» πριν ένα χρόνο, η καθημερινή ύπαρξη 250, 300, 400 ή 500 ΔΕΝ θεωρείται απ’ το Πεκίνο εδώ και μήνες αιτία κήρυξης «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Αυτά συμβαίνουν εκεί.
Αντίθετα: σε 28 κράτη (27 της ε.ε. + τις ηπα) με πληθυσμό τον μισό περίπου απ’ τον κινεζικό (780 εκατομμύρια για να μείνουμε στην τυπική, «στενά ορισμένη Δύση»), γίνεται (με ανομοιόμορφο τρόπο, σίγουρα) αυτό που χοντρικά ξέρετε.
Όταν υπάρχει 1 (ένα) πρόβλημα Χ, η αντιμετώπιση μιας μεταδοτικής ασθένειας εν προκειμένω, και προκύπτουν δύο τόσο ριζικά διαφορετικοί τρόποι «διαχείρισης», ο Α και ο Β· κι όταν ο μεν Α είναι ολοφάνερα επιτυχημένος στη διάρκεια ικανού διαστήματος (ενός έτους) ενώ ο Β είναι ολοφάνερα αποτυχημένος στο ίδιο διάστημα, τότε είναι καθήκον της κριτικής σκέψης, κι είναι ζωτική ανάγκη της εργατικής κριτικής σκέψης, να αναρωτηθεί τουλάχιστον τα εξής:
Α) Αναγνωρίζεται (απ’ τα αφεντικά σ’ ανατολή και δύση), πράγματι, το ίδιο πρόβλημα ή, μήπως, πρόκειται ουσιαστικά για διαφορετικά προβλήματα;
Β) Γιατί ο Α πετυχημένος τρόπος της αντιμετώπισης του προβλήματος Χ δεν αντιγράφτηκε αντί για τον Β αποτυχημένο τρόπο; Μήπως επειδή (σ’ ένα καλό μέρος του πλανήτη) ποτέ δεν ήταν ζητούμενο η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ – αλλά κάτι άλλο;
Γ) Τι σημαίνει «αποτυχία» του τρόπου Β αν το ζητούμενο δεν ήταν ποτέ η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ με έναν τρόπο «τύπου Α»; Είναι πραγματική αυτή η «αποτυχία»; Ή μήπως πρόκειται για επιτυχία σε ένα διαφορετικό ζητούμενο (ή και περισσότερα τέτοια) οπότε η πετυχημένη αντιμετώπιση του προβλήματος Χ ήταν (και παραμένει) στη δύση το πρόσχημα, η «έλξη», η νομιμοποίηση της βίας των αναδιαρθρώσεων;
Υποθέτουμε πως καταλαβαίνετε τι εννοούμε. Ας το διατυπώσουμε ολογράφως:
– Το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο έχει αντιμετωπίσει τον θρυλικό τσαχπίνη χωρίς καν εμβόλιο· η καθημερινότητα των υπηκόων έχει γυρίσει σ’ αυτό που ήταν πριν εδώ και πολλούς μήνες· το ίδιο και οι λειτουργίες του συστήματος…
– Τα δυτικά κράτη / κεφάλαια υποστηρίζουν ότι ακόμα και με τα σανεμβόλια (τις πλατφόρμες γενετικής μηχανικής) η αντιμετώπιση θα είναι συζητήσιμη· ότι αρκετά απ’ τα στοιχεία των υγιεινομικών πραξικοπημάτων και της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» θα «πρέπει» να συνεχιστούν για άγνωστο διάστημα· και ότι η καθημερινή ζωή ποτέ δεν θα γίνει όπως πριν.
Δεν είναι, άραγε, σαφές ότι υπάρχουν δύο και μόνο δύο ενδεχόμενα; Είτε τα δυτικά κράτη / κεφάλαια έχουν αποτύχει παταγωδώς και έτσι θα συνεχίσουν, οπότε πρέπει να περιμένουμε την πλήρη κατάρρευσή τους· είτε οι στόχοι τους ήταν εξ αρχής εντελώς διαφορετικοί απ’ το κινεζικό, οπότε δεν ισορροπούν σ’ αυτό το επιμέρους ζήτημα του τσαχπίνη…
Κατά την γνώμη μας η πραγματική απάντηση (και, κατά συνέπεια, η πραγματική χρησιμότητα της σύγκρισης) βρίσκεται στη δεύτερη εκδοχή: τα δυτικά αφεντικά (τα πιο δυναμικά, αυτά που μπορούν να επιβάλλουν την δυναμική στρατηγική που εξυπηρετεί τα συμφεροντά τους, τα αφεντικά του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος) ήξεραν εξ’ αρχής ότι ο τσαχπίνης είναι αδιάφορος υγιεινομικά, και οπωσδήποτε δεν ήταν εκείνο το θανάτικο στην αντιμετώπιση του οποίου θα κρινόταν η επάρκειά τους… Ήξεραν ότι η μοναδική αξία του τσαχπίνη ήταν / είναι το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί.
Για χάρη αυτής της αξιοποίησης μπορούν να «αντέξουν» την υγειονομική αποτυχία (κολοσσιαία αν γίνει σύγκριση με την επιτυχία της καπιταλιστικής ανατολής!): σκοπεύουν σε επιτυχίες αλλού!