Ο νόμος και η τάξη μ.c.1

Δευτέρα 9 Νοέμβρη. Ενώ οι αιρετικοί προσπαθούν τίμια και φιλότιμα, μέσα στην όλο και πιο μεθοδευμένη “θύελλα του δημιουργικού τρόμου”, να ξαναστήσουν αυτό που λέγεται ιατρική με τα πόδια κάτω και το κεφάλι επάνω, τα αφεντικά κινούνται συστηματικά στον δρόμο που άνοιξαν απ’ την περασμένη Άνοιξη με τα πραξικοπήματά τους.

Τον περασμένο Σεπτέμβρη ο γάλλος πρώην υπουργός υγείας και ύστερα εργασίας Xavier Bertand (“κεντροδεξιός”…) παρατήρησε μελαγχολικά ότι “το υπουργικό συμβούλιο σιγά σιγά αντικαθίσταται από το συμβούλιο άμυνας και ασφάλειας”.

Αυτό το τελευταίο είναι παλιό όργανο του γαλλικού κράτους. Με προεδρεύοντα τον πρόεδρο (τώρα τον Macron) συμμετέχουν ο πρωθυπουργός, ο υπ.αμ., ο υπ.οικ. ο υπουργός δημόσιων οικονομικών και εσόδων, ο υπουργός εσωτερικών / δημόσιας τάξης, ο υπ.εξ. – και ανάλογα με το θέμα κάποιοι ακόμα υπουργικοί μπαλαντέρ. Είχε δημιουργηθεί σαν “task force” για την διαχείριση κρίσεων (κυρίως στρατιωτικών επιχειρήσεων) εκτός γαλλικών συνόρων· εργαλείο του γαλλικού ιμπεριαλισμού δηλαδή.

Αλλά απ’ το 2015, υπό τον “σοσιαλιστή” Ολάντ, με αφορμή (ή πρόσχημα) την “ισλαμική τρομοκρατία” έχει αρχίσει όλο και πιο συστηματικά να διαχειρίζεται “κρίσεις” (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στην γαλλική επικράτεια. Το 2015 συνεδρίασε 10 φορές, το 2016 32, το 2017 42… Το 2020, έχοντας ειδικά αγαπημένο θέμα την “πανδημία του covid-19”, έχει συνεδριάσει ως τώρα 40 φορές (σχεδόν κάθε βδομάδα) και πάντα πριν τις συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου και πολύ πριν τα όποια ζητήματα συζητηθούν (αν συζητηθούν…) στη βουλή. Πρακτικά είναι ο πυρήνας του γαλλικού κράτους, καθορίζει την «γραμμή» του, και φυσικά υπηρετώντας την «διολίσθηση» της υποτιθέμενης γαλλικής δημοκρατίας σε ένα καθεστώς «άμυνας και ασφάλειας» έχει την δέουσα ροπή προς τις στρατοαστυνομικές λύσεις και μια έμφυτη αγάπη για την “κατάτασταση εξαίρεσης”…

Τι σχέση έχει η «άμυνα και η ασφάλεια» με τον τσαχπίνη; Αν αφήσετε έναν τυπικό caradinieri να σας εξηγήσει, η απάντηση θα πηδήσει σαν βάτραχος απ’ το στόμα του: η καταστολή είναι η μόνη θεραπεία! Αλλά σε αντίθεση με τους απλούς caradinieri οπαδούς τους, τα αφεντικά έχουν πολύ πιο διευρυμένο ορίζοντα. Με την «κρίση υγείας» να αλληλοσυμπληρώνεται με την «κρίση τρομοκρατίας» (το βασίλειο Macron έχει καταφέρει να είναι πρότυπο του συνδυασμού τους…) η πειθάρχηση και ο έλεγχος του πληθυσμού έχει πολλές χρήσεις. Κι ούτε να περάσει από κανενός το μυαλό ότι τα αφεντικά και οι λακέδες τους δεν θα τις εξαντλήσουν όλες, μία προς μία.

Όταν λοιπόν ο Bertand παρατηρεί ότι το υπουργικό συμβούλιο σιγά σιγά αντικαθίσταται από το συμβούλιο άμυνας και ασφάλειας εννοεί ότι η εξέλιξη είναι προς μια ακόμα πιο συμπαγή ολοκληρωτική ολιγαρχία, ακόμα και στο επίπεδο των θεσμών. Φυσικά φταίει ο covid, και φυσικά όλα γίνονται για το καλό της υγείας (των γάλλων στη συγκεκριμένη περίπτωση).

Αλλά ο covid είναι ο μόνος αθώος: δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ όσα γίνονται στο όνομά του, αφού είναι ένας ιός. Οι υπήκοοι του βασιλιά; Η εργατική τάξη στη γαλλία; Γιατί δεν καταλαβαίνουν;