Μέρα τη μέρα, σιγά-σιγά, νιώθει κόσμος στο πετσί του τί σημαίνουν οι απαγορεύσεις και μάλιστα, οι απαγορεύσεις οι βασισμένες σε ψέματα. Φαρδιά, πλατιά, θρασύτατα, στομφώδη ψέματα. Για να έχουμε κατάργηση οχτάωρου, δεκάωρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, μηδεμία πρόνοια υγείας.

Αυτά τα ψέματα που κάθε μέρα μας σκάνε στα μούτρα. Αυτά τα ψέματα κι οι γελοιότητες των υπουργών με τις οποίες γελάμε-αναρωτιόμαστε.

 Όμως:

Η θρασύτητά τους είναι ευθέως ανάλογη της δικής μας κριτικής ένδειας. Είναι ευθέως ανάλογη της ψευδούς καλοπέρασης τεσσάρων-τουλάχιστον-δεκαετιών. Της άρνησης των διεκδικήσεων. Της άρνησης αυτής που ντύθηκε με πάμπολλα θεωρητικά στολίδια Αυτής της δεδομένης ψευδούς άρνησης που κάνει σήμερα και τώρα την αριστερά, την αναρχία, την αντιεξουσία να διεκδικεί περισσότερες απαγορεύσεις από όσες οι άνθρωποι του μόχθου, του μόχθου, του μόχθου, αντέχουν.  Και μας τα επιστρέφουν στα μούτρα ελέω αλλαγής παραδείγματος, ελέω 4ης βιομηχανικής επανάστασης, ελέω πλήρους ισοπέδωσης.

Οι αντουανέτες και οι λουδοβίκοι μας χλευάζουν και μας γαμούν κάθε μέρα επειδή ξεχάσαμε τα βασικά. Αλίμονο  στον κόσμο που ξέχασε τα βασικά κι επαναπαύθηκε. Περισσότερα αλίμονο όμως σε όσους από εμάς δεν ψάχνουμε κάθε στιγμή, σε κάθε περίσταση, σε δύσκολες συνθήκες, συγκεκριμένες γειτονιές συμμάχων μας. Αλίμονο αν δεν καταλαβαίνουμε ποιοί είναι “άτυπος στρατός προέδρων ΠΑΕ” και ποιοί “δεν αντέχουν” την κλεισούρα.

Οι γειτονιές είναι το στοίχημα της κοινωνικής απελεύθερωσης.