O «θάνατος» των κλινικών…

Δευτέρα 20 Δεκέμβρη>> Στην καθόλα αναπτυγμένη καπιταλιστικά γερμανία, με το υποδειγματικό δημόσιο σύστημα υγείας, μιλούν πια ανοικτά για τον «θάνατο» των κλινικών!! Δεν είναι μόνο λόγια. Η τάση (και η μεθόδευση) έχει μπει στις ράγες εδώ και μια 5ετία τουλάχιστον. Ανάμεσα στο 2016 και στο 2018 η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έδωσε 500 εκατομμύρια στα κρατίδια για να «συμμαζέψουν την πλεονάζουσα παραγωγική δυνατότητα» των υπαρχουσών δομών υγείας, σε όλα τα επίπεδα. Πράγμα που σήμαινε κλείσιμο νοσοκομείων, συγκεντροποίηση υπηρεσιών και σε κάποιες περιπτώσεις μετατροπή των γενικών κλινικών σε πρωτοβάθμια κέντρα υγείας.

Τώρα αναγγέλλεται στη γερμανία (φωτο επάνω) το κλείσιμο 34 (τριάντα τεσσάρων…) νοσοκομείων παρά τις «έντονες ανησυχίες για το επόμενο κύμα»… Μπαίνουμε στον πειρασμό να το δούμε ανάποδα: αυτές οι «σοβαρές ανησυχίες για το επόμενο κύμα» είναι που δημιουργούνται και αξιοποιούνται σαν επιταχυντής ενός σχεδιασμού μετάβασης στη «νέα φροντίδα υγείας» (με τις τεχνολογικές, ηθικές, ιδεολογικές και κοινωνικές προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης), μέσω της τρομοκρατίας και της συστηματικής προσπάθειας να μείνουν-οι-ασθενείς-μακριά-απ’-τα-νοσοκομεία (με την ανάλογη εγκατάσταση / επέκταση της «τηλε-ιατρικής» για παράδειγμα…). Η ιδέα ότι υπάρχει, 24 ώρες το 24ωρο, ένα σύστημα υποδοχής για οποιονδήποτε πάσχοντα πρέπει να τελειώνει (λένε τα αφεντικά). Είναι πολύ ακριβή. Πρέπει να αντικατασταθεί με την ιδέα ότι κανείς δεν αρρωσταίνει ξαφνικά αν datoποιηθεί 24 ώρες το 24ωρο, και ότι “ατομική κοινωνική ευθύνη” είναι να παραδίδεις 24 ώρες το 24ωρο τα data σου σ’ αυτούς-που-ξέρουν… Για την μετάβαση, για το άλμα απ’ την “παλιά κανονικότητα” στην καινούργια, χρειάζεται βία, αίμα, θάνατος. Ο τσαχπίνης είναι το ψευδώνυμο της δημιουργίας μιας πραγματικής «πολυδύναμης» και «πολύμορφης» τεχνητής κρίσης («παλιά μου τέχνη κόσκινο» για τα αφεντικά του καπιταλισμού)!!

Όπως και να το εννοήσει πάντως κάποιος, το παραδοσιακό, μαζικό, φορντικό σύστημα υγείας (το παραδοσιακό, μαζικό, φορντικό, πολυλειτουργικό νοσοκομείο) έχει τελειώσει! Δεν το λένε παντού καθαρά, απλά το δείχνουν…

(φωτογραφία κάτω: Κλείνει ως το τέλος του μήνα ανάμεσα στα υπόλοιπα η πνευμονολογική κλινική του ερευνητικού κέντρου Borstel, 60 χιλιόμετρα απ’ το Αμβούργο. Η κλινική ήταν ειδικευμένη στα περιστατικά φυματίωσης, και κάθε χρόνο νοσήλευε κατά μέσο όρο 2.800 ασθενείς, ενώ δεχόταν και 4.500 περιστατικά από τα κέντρα υγείας της ευρύτερης περιοχής. Οι εργαζόμενοι της κλινικής απαγορεύεται να δουλέψουν αλλού για τους τρεις πρώτους μήνες του 2002 – θα συνεχίσουν να πληρώνονται απ’ το ίδρυμα της κλινικής ως τότε. Τόσο το κλείσιμο όσο και η απαγόρευση είναι ανεξήγητες αποφάσεις για γιατρούς και νοσηλευτές της κλινικής, αλλά…)

(Σας είχαμε αντι-πληροφορήσει έγκαιρα – μέσα σε καταιγίδες ελεεινολογιών… Κανείς δεν μας το ζήτησε, αλλά αυτό ορίσαμε σαν εργατικό καθήκον μας, κι έτσι θα συνεχίσουμε. Θα είναι δύσκολο, θα έχει «πολύ ξύλο», που ίσως δεν περνάει καν απ’ το μυαλό σας. Ας το ξέρετε όμως. Θα συνεχίσουμε. Βλέπετε: πέρα απ’ τα υπόλοιπα και γόνιμα είμαστε και «Μπενγιαμινικοί»: …Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η “κατάσταση έκτακτης ανάγκης” που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού. Ένας λόγος που ο φασισμός έχει μια ευκαιρία είναι γιατί, στο όνομα της προόδου, αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους του σαν ιστορικό μέτρο. Η έκπληξη για το πως τα πράγματα που ζούμε είναι “ακόμα” και στον εικοστό αιώνα δυνατά, δεν είναι φιλοσοφική. Δεν είναι η απαρχή μιας γνώσης – εκτός κι αν πρόκειται για τη γνώση πως η αντίληψη της ιστορίας από την οποία κατάγεται δεν ευσταθεί…

Στον 20ο  αιώνα… Και πάλι στον 21ο…. Αυτή η κουβέντα του Benjamin δεν είναι λόγια όπως βολεύει την ρηχότητα των καιρών. Είναι η καρδιά–δίπλα-στην–καρδιά, η καρδιά που δεν πρόκειται να την τσακίσει καμμιά ιδεολογική, χημική, γενετική μυοκαρδίτιδα και περικαρδίτιδα. Είναι η λάμψη της ακονισμένης λεπίδας της Ιστορίας την στιγμή του κινδύνου. Είναι η παρακαταθήκη των προγόνων μας. Είναι η ηχώ του παρελθόντος, η φωνή όλων εκείνων που αγάπησαν τον Κόσμο και ζητούν δικαίωση. Είναι το μέτρο μας, αυτό που δείχνει το αληθινό μπόι μας: πάντα μικρό αλλά και πάντα με το κεφάλι ψηλά. Οι ελεεινολόγοι κατά της εργατικής κριτικής, επαγγελματίες ή εθελοντές, όλοι αυτοί οι «πετυχημένοι» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κανάγιες, κι όσοι κρύβονται πίσω απ’ τους φόβους τους (λες και οι φόβοι τους δεν είναι δικοί τους, λες και δεν πρέπει να τους πιάσουν απ’ τα κέρατα) έχουν κάνει ένα στρατηγικό λάθος: νόμιζαν ότι το Sarajevo / αόρατες πόλεις και η ασταμάτητη μηχανή είναι σαν τα μούτρα τους.

Αλλά δεν είναι: … Ελάχιστοι μπορούν να μαντέψουν πόσο χρειάστηκε να είναι κανείς θλιμμένος για να αναστηθεί η Καρχηδόνα…)