Σάββατο 13 Μάρτη. Έχει αρχίσει να απλώνεται και να εδραιώνεται στην αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου…) και πέρα απ’ αυτήν η άποψη ότι «με τις διαδηλώσεις σπάμε πρακτικά τα lockdown και αμφισβητούμε το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής υγείας»… Για συνδικαλισμό ελληνικού τύπου καλούτσικη είναι αυτή η άποψη… Από εκεί και πέρα, όμως, είναι όχι απλά λάθος. Είναι επικίνδυνη.
Κατ’ αρχήν οι διαδηλώσεις έχουν τους βασικούς λόγους τους· και καλά κάνουν! Γιατί θα έπρεπε να «χρεώνονται» και με κάτι επιπλέον και, ταυτόχρονα, με τόσο έμμεσο τρόπο, όσο η «αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική υγείας»; Ο λόγος είναι γνωστός. Η αριστερά και το μεγαλύτερο μέρος του φάσματος πέρα απ’ αυτήν στήριξε σε πρώτο χρόνο, με χέρια και με πόδια, αυτήν την «κυβερνητική πολιτική υγείας». Ήθελε, μάλιστα, ακόμα περισσότερη από δαύτην… Έχει λερωμένη την φωλιά της δηλαδή, οπότε προσπαθεί να ξεφορτωθεί τις ευθύνες της (και τις διακηρύξεις της, και τα τιτιβίσματά της…) στη βασική νομιμοποίηση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας και θανατοπολιτικής. Αυτό χωρίς δημόσια αυτοκριτική – όπως πάντα… “Περασμένα ξεχασμένα” (;;;;;;;)
Φυσικά υπάρχουν πάντα διατεθειμένοι να «συγχωρήσουν» αυτήν την «μαμά – αριστερά», χωρίς απαιτήσεις… Ακόμα κι έτσι όμως, στην καλύτερη περίπτωση, αυτή η αριστερά και οι προεκτάσεις της διεκδικεί μια «ελευθερία συναθροίσεων» αποκλειστικά για πάρτη της. Την περασμένη πρωτομαγιά και πάλι στην επέτειο του Πολυτεχνείου το κκε έκανε μια καλά οργανωμένη επίδειξη αυτού του δικαιώματος. Ταυτόχρονα όμως (είτε ρητά είτε σιωπηλά) άλλα εξίσου μαζικά κοινωνικά υποκείμενα, όπως για παράδειγμα οι χριστιανοί, εξαιρούνται. (Μπορεί να κατηγορούνται κι όλας, για «διασπορά»). Μαζί τους εξαιρούνται οι υπόλοιποι όλοι και όλα: οι ζητιάνοι και όλα τα πλάσματα των δρόμων, οι κυνηγοί, οι ψαράδες, οι γηπεδικοί, οι ταξιδιώτες, οι έμποροι λιανικής, οι χωρίς χαρτιά μετανάστες, οι νεκροί (: κηδείες)….
Προκύπτει έτσι ότι το «σπάσιμο της καραντίνας» και το «δικαίωμα του συνέρχεσθαι ελεύθερα» (και για οποιοδήποτε λόγο) δεν είναι για όλους! Και δεν είναι για όλους εξαιτίας ενός απλού λόγου: η ρητορική της μολυσματικότητας, της μεταδοτικότητας, της νοσηρότητας, όπως αυτή νομιμοποιήθηκε καθολικά την περασμένη άνοιξη, εξακολουθεί να ισχύει στα μυαλά – με τις όποιες tribal εξαιρέσεις!! (Στο ελλαδιστάν βρισκόμαστε, αυτά δεν είναι καθόλου πρωτότυπα…). Η ευρύτερη αριστερά επικαλείται «έκτακτη πολιτική ανάγκη» μέσα στο καθεστώς γενικευμένης έκτακτης υγιεινιστικής ανάγκης· οι χριστιανοί επικαλούνται «έκτακτη θρησκευτική ανάγκη» μέσα στο ίδιο καθεστώς· οι εμποροβιοτέχνες «έκτακτη οικονομική ανάγκη» επίσης στο ίδιο καθεστώς· και πάει λέγοντας. Αυτό έχει όνομα από παλιά. Λέγεται κορπορατιβισμός. Συντεχνιασμός στα ελληνικά.
Υπάρχει ελευθερία α λα καρτ; Αυτό είναι, πράγματι, τελευταία εφεύρεση – μια εκδοχή ιδιωτικοποίησής της… Μπορεί να φαίνεται σαν αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής, σε καμμία περίπτωση όμως δεν είναι αντιπαράθεση με την καπιταλιστική και κρατική τακτική και στρατηγική! Γιατί τα αφεντικά του συμπλέγματος έχουν απαντήσει ήδη στην κλεισούρα των απαγορεύσεων και των πραξικοπημάτων· γι’ αυτό, άλλωστε, τα επέβαλαν και τα επιβάλουν: πλατφορμιασμός! Πλατφορμιάσου και ελευθερώσου!! Και, για την δική σου ασφάλεια κι ελευθερία (μέσα στην οποία περιλαμβάνεται και η ασφάλεια / ελευθερία του συνέρχεσθαι…), πάρε και ένα «πιστοποιητικό», μια «έγκριση μη μολυσματικότητας», να ανοίγουν οι πόρτες για πάρτη σου (και όχι για τους άλλους, τους χτικιάρηδες)!!!
Το σύμπλεγμα που έχει ξεδιπλώσει τις μεθόδους και τις πρακτικές του ανοικτά και βίαια εδώ και ένα χρόνο είναι εκ των πραγμάτων τόσο πυκνό, τόσο ευέλικτο και τόσο «διαλεκτικό» (με την έννοια της διαλεκτικής…) όσο δεν μπορούν – ή δεν θέλουν – να φανταστούν όσοι πιστεύουν ότι βρήκαν τρόπο να το πολεμήσουν, χωρίς όμως να το θίξουν στη βάση του! Έχουμε μπει στις νόρμες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· δεν έχουμε απέναντί μας την όποια κυβερνητική σκληρότητα όπως συνήθως! Πάρα πολλοί απωθούν αυτήν την πραγματικότητα (όπως συνήθως…)
Μία, δέκα, εκατό διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας είναι σωστές και δίκαιες σαν διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας – τελεία. Αν πρόκειται κάποιος να τα βάλει στα σοβαρά με την βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση σ’ αυτό το συγκεκριμένο ιστορικό σημείο που βρισκόμαστε (γιατί καθώς το σύμπλεγμα προωθείται μετακινεί τα μέτωπα έτσι ώστε το προχτεσινό να ξεπερνιέται μεθαύριο…) πέρα απ’ την προϋπόθεση της αυτοκριτικής (που είναι πάντα ισχυρή απόδειξη ειλικρίνειας και σοβαρότητας…) πρέπει να διαλέξει μέτωπα αντιπαράθεσης τόσο καθολικά όσο και η επίθεση που έχει εξαπολυθεί. H δημόσια τάξη είναι μόνο μια παράμετρος αυτής της επίθεσης, η πιο ορατή. Η “κατ’ οίκον εργασία” και η “κατ’ οίκον εκπαίδευση” είναι άλλες παράμετροι, εξίσου ορατές. Μεσοπρόθεσμα και άλλες θα γίνουν (γίνονται ήδη…) εξαιρετικά καθοριστικές.
Διαδηλώσεις για την ελευθερία όλων; Ναι, αυτό είναι σωστό. Διαδηλώσεις για την παραγραφή όλων των προστίμων; Ναι, αυτό είναι σωστό. Διαδηλώσεις ενάντια στα sms και στα «χαρτιά»; Ναι, αυτό είναι σωστό. Διαδηλώσεις ενάντια στα «πιστοποιητικά» και στο ψηφιακό φακέλωμα; Ναι, αυτό είναι σωστό. Διαδηλώσεις για την απελευθέρωση όλων των “υγιεινιστικά” τριπλοκλειδωμένων μεταναστών / μεταναστριών; Ναι, αυτό είναι σωστό. Μπορείτε να σκεφτείτε κι άλλα ανάλογα.
Αυτά είναι σωστά αν όντως έχει κατανοηθεί, έστω κι αργά, τι είναι εκείνο που συμβαίνει, κι όχι μόνο στο ελλαδιστάν βέβαια – οπότε ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με το ρημαδογκουβέρνο… Είναι τόσο σωστά ώστε δεν χωράνε εκπτώσεις, παζάρια και τήρηση προσχημάτων.
(Άντε! Πάλι φίλους έκανε η παλιοασταμάτητη μηχανή….)