Τετάρτη 17 Μάρτη. …Μιλώντας γενικά, παγκόσμια έχουν υπάρξει τρεις διαφορετικοί τρόποι αντίδρασης απέναντι στον ιό… Στη μια άκρη βρίσκεται η στρατηγική του «laissez-faire» όπως στις Ηπα και στη Βραζιλία. Στην άλλη άκρη βρίσκονται μερικά ανατολικοασιατικά κράτη, με μια αυστηρή πολιτική «μηδενισμού του covid» που προσπάθησε να εξαφανίσει τον ιό μέσα από αυστηρά συλλογικά μέσα. Η τρίτη εκδοχή είναι η Ευρώπη: πολύ περισσότερο σαν αντίδραση παρά σαν πρόληψη, επηρεασμένη έντονα απ’ τις απαιτήσεις επιχειρηματικών τομέων… Είναι μια διαρκής αναμέτρηση που δεν θα τελειώσει μέχρι να ολοκληρωθεί ο μαζικός εμβολιασμός…

Αυτά τα λέει ένας προφέσορας «δημόσιας υγείας», ονόματι Joan Benach, ενός πανεπιστημίου στη Βαρκελώνη. Κι όπως είναι συνηθισμένο για τους προφέσορες, εκθέτει μια συλλογή μισών αληθειών και ολόκληρων ψεμμάτων που έχει ξεκινήσει ήδη καριέρα – σίγουρα στον δυτικό κόσμο.

Πρώτο ψέμα: η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία στην ευρώπη, τα πραξικοπήματα, οι καθολικές απαγορεύσεις, η αυστηρή πολιτική αν όχι «μηδενισμού του covid» σίγουρα ισοπέδωσης της καμπύλης, δεν ήταν στην εκρηκτική επιβολή της καθόλου «αντίδραση»! Ήταν προληπτική, προληπτικότατη – την περασμένη άνοιξη!

Δεύτερο ψέμα: η στρατηγική του «laissez-faire» στις ηπα ή/και στη βραζιλία ήταν περισσότερο πολιτική και ιδεολογική διακήρυξη παρά σχέδιο. Μιας και τα δύο κράτη είναι ομοσπονδιακά, οι αποφάσεις λαμβάνονταν στην κλίμακα της πολιτείας· κι εκεί υπήρξε όλη η γκάμα «πακέτων αντιμετώπισης»…

Τρίτο ψέμα: η στρατηγική «εξαφάνισης του covid» πράγματι διακηρύχτηκε και έγινε προσπάθεια να εφαρμοστεί, ας πούμε στη νέα ζηλανδία ή/και στην αυστραλία. Πρόκειται για σκέτη ιδεολογία, και φυσικά αξίζει το όνομα «στρατηγική» μόνο επειδή αφορά σχετικά αραιοκατοικημένα νησιά. Όμως αν θεωρείται ότι μια zoonotic επιδημία ξεκινάει από ένα ή δύο «ασθενείς νο μηδέν», τότε πέντε ή δέκα κρούσματα κάθε μέρα δεν είναι με κανέναν τρόπο «εξαφάνιση του covid»· είναι, διαρκώς, σπίθες εδώ κι εκεί έτοιμες να γίνουν πυρκαγιά. Η νέα ζηλανδία είναι τέτοια περίπτωση και σήμερα.

Τέταρτο ψέμα: το μεγαλύτερο μέρος της αφρικής, η ιαπωνία, η νότια κορέα, σε ποιά απ’ αυτές τις δήθεν «τρεις» στρατηγικές ανήκουν; Οι δύο τελευταίες και «κρούσματα» έχουν, και θανάτους· σε μικρούς αριθμούς σε σχέση με τον πληθυσμό τους. Και – bingo! – οι ιάπωνες είναι μάλλον απίθανο να δεχτούν να «εμβολιαστούν» με οτιδήποτε παρουσιάζεται σαν «εμβόλιο»….

Δεν υπήρξαν (και δεν υπάρχουν) λοιπόν τρεις ή δεκαετρείς στρατηγικές! Υπάρχουν δύο και μόνο δύο. Η μία λέγεται αντιμετωπίζω τον ιό σαν αυτό που είναι, ακριβώς στα πραγματικά του μέτρα. Η άλλη λέγεται αξιοποιώ τον ιό για να προωθήσω τα συμφέροντά μου (ή/και τα συμφέροντα των χρηματοδοτών μου…), οπότε τον ξεχυλώνω στα μέτρα αυτών των συμφερόντων.

Τα κράτη / αφεντικά της μίας κατηγορίας και της άλλης δεν διαφέρουν ως προς τη θέση τους μέσα στην τυπική οργάνωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Διαφέρουν όμως ως προς τη θέση τους στον παγκόσμιο καταμερισμό και, κυρίως, ως προς τις βλέψεις (ή και τις δυνατότητές) τους για την θέση τους στο κοντινό μέλλον, στις πρώτες φάσεις της 4^ης βιομηχανικής επανάστασης. Είναι κοινότοπο ότι κανένας ιός δεν εξαφανίστηκε ποτέ με κατ’ οίκον διπλοκλείδωμα – συνεπώς και μόνο να αναφέρεται κάτι τέτοιο σαν «σχέδιο» δείχνει άγρια επιθετικότητα (εκ μέρους των κυβερνήσεων / αφεντικών) ακόμα και στην κοινή λογική / νοημοσύνη. Όπως, όμως, παρατηρούν στην μακρινή ασία, η δύση αντιμετώπιζε πάντα τα «παράσιτα» (ανθρώπινα ή μη) με φωτιά· ενώ αλλού φρόντιζαν να δυναμώσουν το έδαφος… Τώρα η φωτιά καίει δίπλα στους πυρομανείς…

Το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα στριμώχτηκε πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι φανταζόταν, και αναγκάστηκε να επιβάλει τους όρους της άγριας πρωταρχικής του συσσώρευσης σε μεγάλο βαθμό «εντός έδρας». Τρώει τις σάρκες και τα μυαλά των αιχμάλωτων υπηκόων του, τρώει ακόμα και τις σάρκες των πολιτικών του βιτρινών, όπως το έκανε άλλες δυο φορές στον 20^ο αιώνα, στους δύο παγκόσμιους πολέμους· όχι, όμως, στον τρίτο (τον λεγόμενο «ψυχρό»). Ό,τι εμφανίζεται σαν «δυσκολία αντιμετώπισης της πανδημίας» στον δυτικό κόσμο είναι έκφραση αυτής της «ειρωνείας της Ιστορίας»: αν και τα αφεντικά του δυτικού συμπλέγματος σκόπευαν να αξιοποιήσουν την τερατώδη «υπερμεγέθυνση» της απειλής του τσαχπίνη για να επιβληθούν «ανθρωπιστικά» και «ιαματικά» στην αφρική, στη λατινική αμερική, και στη νότια / νοτιανατολική ασία, τώρα πια άλλοτε μεν επιτίθενται σαν ωμοί μαφιόζοι (pfizer στη λατινική αμερική αλλά και στο πακιστάν…) κι άλλοτε παλεύουν να γλυτώσουν την δυσφήμιση (astrazeneca). Προσπαθεί το σύμπλεγμα (κι ως ένα βαθμό καταφέρνει) να επιβάλει την δική του αλγοριθμική αναδιάρθρωση στο εσωτερικό του· αλλά είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να την επιβάλει μόνιμα στο εξωτερικό του.

Και ιδού η συνέχεια της ειρωνείας της Ιστορίας: εμφανίζονται σαν «σωτήρες» οι rivals έχοντας κάνει τι; Επεκτεινόμενοι όπου μπορούν εκτός των συνόρων τους! Η κυρία Von der Leyen μπορεί να ξύνει το κεφάλι της γιατί οι rivals δεν εμβολιάζουν τους πληθυσμούς τους αλλά κάνουν εξαγωγές· και ο κύριος Draghi μπορεί να θυμώνει που οι ιταλικές φαρμακοβιομηχανίες υπέγραψαν deal για να φτιάχνουν το sputnik V (μέχρι και για «αποικιοκρατία» έφτασε να μιλήσει ο έρμος!), αλλά είναι αλήθεια: ο δυτικός καπιταλισμός κατασκεύασε ένα τέρας σαν όπλο μαζικής καταστροφής των Άλλων, και τώρα αυτό τρώει αναγκαστικά τις ουρές του… Και, άκουσον άκουσον, εμφανίζονται σαν «ελευθερωτές» πάνω σε άσπρα άλογα ποιοί; Οι rivals!

Ναι λοιπόν, είναι αλήθεια. Δεν είναι όλες οι στρατηγικές πετυχημένες, ούτε όλοι οι στρατηγοί νικητές!

Τα πτώματα όμως των «ένδοξα πεσόντων ανώνυμων φαντάρων» είναι πάντα πτώματα…