Τρίτη 1 Δεκέμβρη. Το να εντοπίζει κανείς, με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια και σοβαρότητα, την πλήρη «διάταξη δυνάμεων» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και των κάθε είδους λακέδων του, δεν προκαλεί άραγε φόβο, ειδικά σε μια εποχή που ο φόβος είναι η νόρμα;
Πράγματι, αυτό είναι πιθανό. Ωστόσο για την ασταμάτητη μηχανή δεν υπάρχει δίλημμα. Ο εργατικός ανταγωνισμός, όποτε κι αν υπήρξε, δεν προχώρησε μέσα απ’ την άγνοια του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων· ή, όπου έγινε αυτό, η ήττα ήταν συντριπτική. Ο εργατικός ανταγωνισμός, όποτε κι αν υπήρξε, δεν προχώρησε (επίσης) «συναισθηματικά» ή φαντασιωτικά· αγνοώντας δηλαδή το πόσο ισχυροί είναι οι εχθροί, αλλά, επίσης, ποιά είναι τα αδύνατα σημεία τους. Οι επαναστατικές φαντασιώσεις είναι μια χαρά για τα καφενεία των παλιών και των νέων media· αλλά στο πεζοδρόμιο όλα είναι ωμά και σκληρά.
Έχοντας τα πιο πάνω σαν βάση, δεν σκοπεύουμε να κρύψουμε, στο βαθμό που έχουμε γνώση, το τι «δυνάμεις» και μέσα χρησιμοποιεί ήδη και θα χρησιμοποιήσει ακόμα πιο έντονα και βίαια το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα σ’ αυτήν την ιστορική φάση της μετάβασης / άλματος προς την καπιταλιστική 4η βιομηχανική επανάσταση. Το αν θα χρησιμοποιήσουν, πέρα απ’ τους αγορασμένους «ειδικούς», την αστυνομία, τα δικαστήρια ή τον στρατό, αυτό οφείλουμε να το ξέρουμε. Έγκαιρα.
Θα πει ο μέσος φίλος της καραντίνας (και της γενετικής μηχανικής, αναπόφευκτα): Μα τι είναι αυτά που λέτε; Δεν βλέπετε πως οι άνθρωποι πεθαίνουν; Ναι: δεν βλέπουμε μόνο την προετοιμασία της θανατοπολιτικής των αφεντικών· βλέπουμε και την συνέχειά της. Και επειδή ο καπιταλισμός, σα σύστημα, ειδικά σε περιόδους κρίσης / αναδιάρθρωσης και όξυνσης των εσωτερικών ανταγωνισμών του σε όλα τα επίπεδα, δεν φημίζεται για τον «ανθρωπισμό» του, το γεγονός ότι έκανε σημαία του τον θάνατο είναι, ίσως, το τελευταίο προμήνυμα κινδύνου.
Η γνώση της πραγματικότητας δεν αφήνει, και ποτέ δεν άφηνε περιθώρια για πολλούς φόβους. Αντίθετα: η οργή πρέπει να ξεχυλίσει.