Οι σωτήρες μας (και οι φίλοι της καραντίνας), λένε πως χάρη στα μέτρα αποφύγαμε τα χειρότερα. Και ότι τώρα υπάρχει ανάγκη για νέα μέτρα και καραντίνες. Η συζήτηση για την πιστή τήρησή τους και τους ανεύθυνους είναι ένα καθημερινο “βουητό”. Ποιά είναι όμως η σχέση ανάμεσα στα μέτρα και την εξέλιξη της πανδημίας; Μια προσέγγιση αυτής της σχέσης ήταν το αντικείμενο της έρευνας του Jean Francois Toussaint, που παρουσιάζεται στο παραπάνω βίντεο.

Ο Jean Francois Toussaint είναι γάλλος γιατρός, καθηγητής με έδρα στο Πανεπιστήμιο Paris – Descartes του Παρισιού και διευθυντής ενός δημόσιου οργανισμού, του IRMES (Ινστιτούτο Βιοϊατρικής Έρευνας και Επιδημιολογίας των Σπορ).

Το βίντεο είναι από τις 10 Οκτώβρη του 2020. Είναι μια ομιλία στα πλαίσια του συνεδρίου Futurapolis Santé, στο Μονπελιέ της Γαλλίας. Στους διοργανωτές και το Πανεπιστήμιο Ιατρικής του Μονπελιέ, καθώς και πολλοί και μεγάλοι χορηγοί (από τη Volvo, μέχρι φαρμακευτικές εταιρείες), με αποκλειστικότητα κάλυψης και αναμετάδοσης του συνεδρίου από το LePoint. Τα σημειώνουμε αυτά για να υπογραμμιστεί ότι πρόκειται για ένα καθαρά mainstream επιστημονικό event.

Αναφέρεται σε πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα σχετικά με το πώς μπορούμε να παρακολουθήσουμε και να αξιολογήσουμε την εξέλιξη της “πανδημίας” του COVID – 19 παγκοσμίως. Τον απασχολεί ιδιαίτερα να εξετάσει αν ισχύουν τα περί “δεύτερου κύματος” καθώς και αν τα σκληρά lockdown έπαιξαν κάποιον ρόλο στον περιορισμό των νεκρών.

Σημειώνουμε ενδεικτικά :

“Μιλάμε για “δεύτερο κύμα” στις ΗΠΑ, ενώ στην πραγματικότητα έχουμε μετακίνηση του ιού προς τις πολιτείες του νότου. Πρόκειται δλδ για γεωγραφική μετακίνηση.”

¨Από τη στιγμή που αλλάξαμε στρατηγική, που αρχίσαμε να κάνουμε τεστ στο γενικό πληθυσμό, να ψάχνουμε τον ιό παντού στον γενικό πληθυσμό και όχι μόνο σε αυτούς που έρχονταν άρρωστοι στα νοσοκομεία, η létalité (θνησιμότητα σε σχέση με τα θετικά δηλωμένα κρούσματα) του ιού δεν έχει σταματήσει να πέφτει. Έχει πέσει κατά 60% από τον Μάιο.”

Περιληπτικά το βίντεο παρουσιάζει τα εξής :

Κάνει μια μελέτη όπου προσπαθεί να βρει ποιοι παράγοντες έπαιξαν ρόλο στον αριθμό των νεκρών από COVID σε κάθε περιοχή του κόσμου. Την ονομάζει étude univariée, δηλαδή μια μελέτη που εξετάζει διαφορετικά είδη παραγόντων που έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη της επιδημίας και στο τέλος προσπαθεί να βρει τις σχέσεις που διέπουν αυτούς του παράγοντες. Στηρίζεται στα επίσημα στοιχεία που δίνει κάθε χώρα σχετικά με τα κρούσματα και τους νεκρούς της.

Χωρίζει σε πέντε βασικές κατηγορίες/κριτήρια :

• Ηλικίας (προσδόκιμο ζωής σε κάθε χώρα, περιοχή κλπ.)
• Μεταβολισμού (διατροφικές συνήθειες, περιοχές με κατοίκους με έντονη παχυσαρκία ή όχι κλπ.)
• Οικονομίας (ανεπτυγμένες χώρες, χώρες τρίτου κόσμου κλπ.)
• Περιβάλλοντος (θερμοκρασία, κλίμα κλπ.)
• Πολιτικής (πολιτικές αποφάσεις, μέτρα, lockdown κλπ.).

Προσπαθεί να δει τις σχέσεις μεταξύ αυτών των διαφορετικών παραγόντων, για να καταλάβει πως εξελίχθηκε η επιδημία και που “στόχευσε” ο ιός.

Όσον αφορά την Ηλικία φαίνεται σε γενικές πάντα γραμμές ότι οι περιοχές/χώρες που έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής (και άρα περισσότερους ηλικιωμένους) έχουν μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας στον COVID (ανά 100.000 κατοίκους).

Όσον αφορά τον Μεταβολισμό, εξετάζει παράγοντες όπως η έλλειψη φυσικής άσκησης και η παχυσαρκία, που φαίνεται σε γενικές γραμμές να συνδέονται με μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας ανά 100.000 κατοίκους.

Οσον αφορά την Οικονομία εξετάζει παράγοντες όπως το κατά κεφαλήν εισόδημα (μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας ανα 100.000). Επίσης: χώρες με μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας από μολυσματικές ασθένειες γενικά στον πληθυσμό τους , δηλαδή χώρες του τρίτου κόσμου, “χώρες που αναπτύσσονται” έχουν μικρότερα ποσοστά θνησιμότητας ανά 100.000.

Όσον αφορά το Περιβάλλον/Κλίμα υπάρχει σχέση μεταξύ ζέστης και υγρασίας και λιγότερων θανάτων ανά 100.000, όχι όμως τόσο καθοριστική όσο οι προηγούμενοι παράγοντες. Διαπλέκεται αρκετά και επηρεάζεται ως παράγοντας από τους υπόλοιπους.

Στο τέλος παρουσιάζει ένα γράφημα όπου δείχνει συγκεντρωτικά τις σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών παραγόντων. Εκεί εισάγει και τον πέμπτο παράγοντα, την Πολιτική που ακολούθησε η κάθε περιοχή απέναντι στην επιδημία.

Τα συμπεράσματα που καταλήγει, συνοψίζοντας τα προηγούμενα και βάζοντας σε σχέση όλους αυτούς τους παράγοντες όσον αφορά την θνησιμότητα του Covid είναι τα εξής :

Στη θνησιμότητα του Covid παίζει ρόλο το προσδόκιμο ζωής. Οι χώρες με μεγάλο προσδόκιμο ζωής έχουν μεγαλύτερη θνησιμότητα. Οι χώρες με μικρότερο προσδόκιμο, το οποίο χρόνο με το χρόνο αυξάνεται, οι “χώρες σε ανάπτυξη”, μικρότερη θνησιμότητα. Οι χώρες με μεγάλο ποσοστό μολυσματικών ασθενειών στον πληθυσμό τους, έχουν μικρότερη θνησιμότητα. Οι χώρες με παχυσαρκία, καρδιοαγγειακές ασθένειες, καρκίνους, και εκφυλιστικές νόσους (αλτσχαιμερ κλπ.) στον πληθυσμό τους, οι ανεπτυγμένες χώρες, μεγαλύτερη θνησιμότητα. Οι χώρες με μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα, μεγαλύτερη θνησιμότητα. Το κλίμα παίζει ένα ρόλο, αλλά πιο αδύναμο, λιγότερο ξεκάθαρο και σε μεγάλη εξάρτηση από τους υπόλοιπους παράγοντες.

Και τέλος, οι πολιτικές μέτρων πειθαρχίας που πήραν τα κράτη, τα lockdown και η αυστηρότητά τους, δεν παίζουν σχεδόν κανένα ρόλο στη θνησιμότητα, σχεδόν μηδενικό ρόλο. Ο Toussaint λέει ρητά ότι δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ θνησιμότητας και εφαρμογής ή όχι καραντίνας στον πληθυσμό. Συμβαίνει πιθανώς το αντίθετο, όπως λέει ο Toussaint. Φαίνεται ότι τα μέτρα ακολουθούν τον COVID. Όσο περισσότερους νεκρούς και πλέον όσο περισσότερα κρούσματα, τόσο περισσότερα και αυστηρότερα μέτρα. Τα μέτρα έρχονται δεύτερα.

Κλείνει δείχνοντας τον αριθμό των νεκρών σε νοσοκομεία στη Γαλλία, στην αρχή της επιδημίας και τώρα, καταρρίπτοντας με αδιαμφισβήτητο τρόπο, καθότι οι αριθμοί είναι μπροστά μας και αδιάψευστοι, ότι υπάρχει “δεύτερο κύμα” κλπ., καθότι οι νεκροί ημερησίως στα νοσοκομεία είναι πολύ λιγότεροι στη Γαλλία πλέον σε σχέση με την περίοδο της κορύφωσης της επιδημίας, και η θνησιμότητα σε σχέση με τα δηλωμένα κρούσματα πολύ μικρότερη.